„Nawóz?... Po co nawóz komuś w naszym wieku?” Utrata seksualności oraz zagadnienie prokreacji w sztukach Samuela Becketta

Charakterystyczną cechą twórczości Samuela Becketta jest ukazanie postaci w końcowym etapie ich żyda. Pesymistyczna wizja nieuchronnego zbliżania się do śmierci naznaczona jest cierpieniem i fizycznym niszczeniem, które według irlandzkiego pisarza miało stanowić swoistą pokutę ludzkości za grzech narodzin. Czas wywiera zgubny wpływ na jednostki przedstawione w sztukach Becketta. Obarczone niedoskonałą powłoką cielesną, stanowiącą ich doczesne więzienie, starzejące się postaci ulegają stopniowej degradacji, co znajduje swoje wyraźne odzwierciedlenie także w ich cielesności, nękanej chorobami, niesprawnością, powolnym rozkładem i zatratą witalności. Niniejszy artykuł poddaje analizie problem utraty seksualności w całokształcie twórczości dramatycznej Becketta. Przekrojowy charakter pracy ma na celu wykazanie fundamentalnych różnic pomiędzy sposobami ukazania płci w wybranych dziełach Irlandczyka. Są one osadzone w dosyć stereotypowym postrzeganiu kobiet jako jednostek bardziej emocjonalnych oraz bliżej związanych z ideą prokreacji utożsamianą z mitem życiodajnej bogini matki, w przeciwieństwie do bardziej racjonalnych mężczyzn, w wielu przypadkach wyrażających hedonistyczne podejście do czynności seksualnych i wyrażających bardziej lub mniej świadomy lęk przed posiadaniem potomstwa. W artykule przedstawione zostały także konsekwencje wynikające z powyższych, przeciwstawnych koncepcji męskości i kobiecości, znajdujące swoje odzwierciedlenie zarówno w sztukach, jak i w filozofii Becketta.Zadanie pt. „Digitalizacja i udostępnienie w Cyfrowym Repozytorium Uniwersytetu Łódzkiego kolekcji czasopism naukowych wydawanych przez Uniwersytet Łódzki” nr 885/P-DUN/2014 dofinansowane zostało ze środków MNiSW w ramach działalności upowszechniającej nauk